ਜੰਮੀ ਹੋਈ ਧਰਤੀ - ਚਿੱਟੀ ਧਰਤੀ

01 ਜੀਵਨ ਗ੍ਰਹਿ ਦਾ ਰੰਗ

ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਜਾਂ ਪੁਲਾੜ ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਧਰਤੀ ਦੀਆਂ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਫੋਟੋਆਂ ਵਾਪਸ ਭੇਜੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੀਲੇ ਗ੍ਰਹਿ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਧਰਤੀ ਦਾ 70% ਖੇਤਰ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ ਗਰਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਧਰੁਵ ਵਿੱਚ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰਾਂ ਦੇ ਪਿਘਲਣ ਦੀ ਦਰ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਪੱਧਰ ਵਧਦਾ ਰਹੇਗਾ, ਮੌਜੂਦਾ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਮਿਟਾਉਂਦਾ ਰਹੇਗਾ।ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਖੇਤਰ ਵੱਡਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦਾ ਜਲਵਾਯੂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ।ਇਹ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਗਰਮ ਹੈ, ਅਗਲਾ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਠੰਡਾ ਹੈ, ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ਕ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਗਲੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾ ਸਾਲ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ।ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਧਰਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਨਿਵਾਸ ਲਈ ਲਗਭਗ ਅਯੋਗ ਹੈ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਧਰਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਆਮ ਤਬਦੀਲੀ ਹੈ।ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ, ਮਨੁੱਖ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਉਪਗ੍ਰਹਿ ਜਾਂ ਪੁਲਾੜ ਸਟੇਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ, ਧਰਤੀ ਦੀਆਂ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਫੋਟੋਆਂ ਵਾਪਸ ਭੇਜੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ।ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇੱਕ ਨੀਲੇ ਗ੍ਰਹਿ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਣਨ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਧਰਤੀ ਦਾ 70% ਖੇਤਰ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਢੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ ਗਰਮ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਧਰੁਵ ਵਿੱਚ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰਾਂ ਦੇ ਪਿਘਲਣ ਦੀ ਦਰ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਸਮੁੰਦਰ ਦਾ ਪੱਧਰ ਵਧਦਾ ਰਹੇਗਾ, ਮੌਜੂਦਾ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਮਿਟਾਉਂਦਾ ਰਹੇਗਾ।ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਖੇਤਰ ਵੱਡਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦਾ ਜਲਵਾਯੂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਬਣ ਜਾਵੇਗਾ।ਇਹ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਗਰਮ ਹੈ, ਅਗਲਾ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਠੰਡਾ ਹੈ, ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦਾ ਸਾਲ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ਕ ਹੈ, ਅਤੇ ਅਗਲੀ ਬਾਰਿਸ਼ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾ ਸਾਲ ਵਿਨਾਸ਼ਕਾਰੀ ਹੈ।ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਧਰਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਨਿਵਾਸ ਲਈ ਲਗਭਗ ਅਯੋਗ ਹੈ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਧਰਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਆਮ ਤਬਦੀਲੀ ਹੈ।ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ, ਮਨੁੱਖ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ।

1992 ਵਿੱਚ, ਕੈਲੀਫੋਰਨੀਆ ਇੰਸਟੀਚਿਊਟ ਆਫ਼ ਟੈਕਨਾਲੋਜੀ ਵਿੱਚ ਭੂ-ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਜੋਸਫ਼ ਕਿਰਸ਼ਵਿੰਕ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ "ਸਨੋਬਾਲ ਅਰਥ" ਸ਼ਬਦ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ, ਜਿਸਨੂੰ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਵੱਡੇ ਭੂ-ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਸਮਰਥਨ ਅਤੇ ਸੁਧਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ।ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ ਇੱਕ ਪਰਿਕਲਪਨਾ ਹੈ ਜੋ ਵਰਤਮਾਨ ਵਿੱਚ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਰਧਾਰਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਸਭ ਤੋਂ ਗੰਭੀਰ ਬਰਫ਼ ਯੁੱਗ ਦਾ ਵਰਣਨ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਧਰਤੀ ਦਾ ਜਲਵਾਯੂ ਬਹੁਤ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਸੀ, ਔਸਤਨ ਗਲੋਬਲ ਤਾਪਮਾਨ -40-50 ਡਿਗਰੀ ਸੈਲਸੀਅਸ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਸ ਬਿੰਦੂ ਤੱਕ ਜਿੱਥੇ ਧਰਤੀ ਇੰਨੀ ਠੰਡੀ ਸੀ ਕਿ ਸਤ੍ਹਾ 'ਤੇ ਸਿਰਫ ਬਰਫ਼ ਸੀ।

02 ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ ਦਾ ਬਰਫ਼ ਦਾ ਢੱਕਣ

ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ ਸੰਭਾਵਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਨਿਓਪ੍ਰੋਟਰੋਜ਼ੋਇਕ (ਲਗਭਗ 1-6 ਬਿਲੀਅਨ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ) ਵਿੱਚ ਆਈ ਸੀ, ਜੋ ਪ੍ਰੀਕੈਂਬਰੀਅਨ ਦੇ ਪ੍ਰੋਟੀਰੋਜ਼ੋਇਕ ਦੌਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ।ਧਰਤੀ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣਾ ਅਤੇ ਲੰਬਾ ਹੈ।ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਿ ਲੱਖਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਮਨੁੱਖੀ ਇਤਿਹਾਸ ਧਰਤੀ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅੱਖ ਝਪਕਣ ਵਾਲਾ ਹੈ।ਅਸੀਂ ਅਕਸਰ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਧਰਤੀ ਮਨੁੱਖੀ ਪਰਿਵਰਤਨ ਦੇ ਅਧੀਨ ਬਹੁਤ ਖਾਸ ਹੈ, ਪਰ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ.ਮੇਸੋਜ਼ੋਇਕ, ਆਰਚੀਅਨ, ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਟੀਰੋਜ਼ੋਇਕ ਯੁੱਗ (ਸਮੂਹਿਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਕ੍ਰਿਪਟੋਜ਼ੋਇਕ ਯੁੱਗ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਜੋ ਕਿ ਧਰਤੀ ਦੇ 4.6 ਬਿਲੀਅਨ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਲਗਭਗ 4 ਅਰਬ ਸਾਲਾਂ ਨੂੰ ਘੇਰਦੇ ਹਨ), ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਟੀਰੋਜ਼ੋਇਕ ਯੁੱਗ ਦੇ ਨਿਓਪ੍ਰੋਟਰੋਜ਼ੋਇਕ ਯੁੱਗ ਵਿੱਚ ਐਡੀਕਾਰਨ ਪੀਰੀਅਡ ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਦੌਰ ਹੈ।

ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ ਦੀ ਮਿਆਦ ਦੇ ਦੌਰਾਨ, ਜ਼ਮੀਨ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਰਫ਼ ਅਤੇ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਢੱਕੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸਮੁੰਦਰ ਜਾਂ ਜ਼ਮੀਨ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਇਸ ਮਿਆਦ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਭੂਮੱਧ ਰੇਖਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਧਰਤੀ ਦਾ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਟੁਕੜਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਸੁਪਰਮੌਂਟੀਨੈਂਟ (ਰੋਡੀਨੀਆ) ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਦਾ ਖੇਤਰ ਸਮੁੰਦਰ ਸੀ।ਜਦੋਂ ਧਰਤੀ ਇੱਕ ਸਰਗਰਮ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੁਆਲਾਮੁਖੀ ਫਟਣਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਸਮੁੰਦਰੀ ਸਤਹ 'ਤੇ ਹੋਰ ਚੱਟਾਨਾਂ ਅਤੇ ਟਾਪੂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਖੇਤਰ ਦਾ ਵਿਸਤਾਰ ਜਾਰੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ।ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਦੁਆਰਾ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲੀ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਘੇਰ ਲੈਂਦੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਗ੍ਰੀਨਹਾਉਸ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ।ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਹੁਣ, ਧਰਤੀ ਦੇ ਉੱਤਰੀ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਧਰੁਵਾਂ 'ਤੇ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹਨ, ਭੂਮੱਧ ਰੇਖਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਜ਼ਮੀਨ ਨੂੰ ਢੱਕਣ ਵਿੱਚ ਅਸਮਰੱਥ ਹਨ।ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਧਰਤੀ ਦੀ ਗਤੀਵਿਧੀ ਸਥਿਰ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਫਟਣਾ ਵੀ ਘਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਵੀ ਘਟਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਯੋਗਦਾਨ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦਾ ਮੌਸਮ ਹੈ।ਖਣਿਜ ਰਚਨਾ ਦੇ ਵਰਗੀਕਰਨ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਚਟਾਨਾਂ ਨੂੰ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਿਲੀਕੇਟ ਚੱਟਾਨਾਂ ਅਤੇ ਕਾਰਬੋਨੇਟ ਚੱਟਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਵੰਡਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਸਿਲੀਕੇਟ ਚੱਟਾਨਾਂ ਰਸਾਇਣਕ ਮੌਸਮ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਵਾਯੂਮੰਡਲ CO2 ਨੂੰ ਸੋਖ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਫਿਰ CO2 ਨੂੰ CaCO3 ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਟੋਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ, ਇੱਕ ਭੂ-ਵਿਗਿਆਨਕ ਸਮਾਂ ਸਕੇਲ ਕਾਰਬਨ ਸਿੰਕ ਪ੍ਰਭਾਵ (>1 ਮਿਲੀਅਨ ਸਾਲ) ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ।ਕਾਰਬੋਨੇਟ ਚੱਟਾਨ ਮੌਸਮ ਵੀ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਤੋਂ CO2 ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ, HCO3- ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਸਮਾਂ ਸਕੇਲ ਕਾਰਬਨ ਸਿੰਕ (<100000 ਸਾਲ) ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਇੱਕ ਗਤੀਸ਼ੀਲ ਸੰਤੁਲਨ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਹੈ।ਜਦੋਂ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੇ ਮੌਸਮ ਦੁਆਰਾ ਸੋਖਣ ਵਾਲੀ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਦੇ ਨਿਕਾਸ ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਦੀ ਗਾੜ੍ਹਾਪਣ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਘਟਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਗ੍ਰੀਨਹਾਉਸ ਗੈਸਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖਪਤ ਨਹੀਂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਅਤੇ ਤਾਪਮਾਨ ਘਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।ਧਰਤੀ ਦੇ ਦੋ ਧਰੁਵਾਂ 'ਤੇ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਖੁੱਲ੍ਹ ਕੇ ਫੈਲਣ ਲੱਗਦੇ ਹਨ।ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰਾਂ ਦਾ ਖੇਤਰਫਲ ਵਧਦਾ ਹੈ, ਧਰਤੀ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ 'ਤੇ ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਚਿੱਟੇ ਖੇਤਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਬਰਫੀਲੀ ਧਰਤੀ ਦੁਆਰਾ ਪੁਲਾੜ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਪਰਤਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਤਾਪਮਾਨ ਵਿੱਚ ਗਿਰਾਵਟ ਹੋਰ ਵਧਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰਾਂ ਦੇ ਗਠਨ ਨੂੰ ਤੇਜ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ।ਕੂਲਿੰਗ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਧਦੀ ਹੈ - ਵਧੇਰੇ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ - ਹੋਰ ਠੰਡਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ - ਵਧੇਰੇ ਚਿੱਟੇ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ।ਇਸ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ, ਦੋਵੇਂ ਧਰੁਵਾਂ 'ਤੇ ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਸਾਰੇ ਸਮੁੰਦਰਾਂ ਨੂੰ ਜੰਮ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਭੂਮੱਧ ਰੇਖਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ 'ਤੇ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ 3000 ਮੀਟਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੀ ਮੋਟਾਈ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਬਰਫ਼ ਦੀ ਚਾਦਰ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਰਫ਼ ਅਤੇ ਬਰਫ਼ ਦੀ ਇੱਕ ਗੇਂਦ ਵਿੱਚ ਲਪੇਟਦੇ ਹਨ। .ਇਸ ਸਮੇਂ, ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਭਾਫ਼ ਦੇ ਉੱਪਰਲੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਨੂੰ ਕਾਫ਼ੀ ਘੱਟ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਅਤੇ ਹਵਾ ਅਸਧਾਰਨ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖੁਸ਼ਕ ਸੀ।ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਡਰ ਦੇ ਚਮਕੀ, ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਗਈ।ਅਲਟਰਾਵਾਇਲਟ ਕਿਰਨਾਂ ਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਅਤੇ ਠੰਡੇ ਤਾਪਮਾਨ ਨੇ ਧਰਤੀ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ 'ਤੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਜੀਵਨ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਅਸੰਭਵ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।ਵਿਗਿਆਨੀ ਅਰਬਾਂ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਪੁਰਾਣੀ ਧਰਤੀ ਨੂੰ ‘ਵਾਈਟ ਅਰਥ’ ਜਾਂ ‘ਸਨੋਬਾਲ ਅਰਥ’ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।

03 ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ ਦਾ ਪਿਘਲਣਾ

ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਧਰਤੀ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, 'ਇਸ ਚੱਕਰ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜੰਮਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ.ਇਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਪਿਘਲ ਗਿਆ?'?ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਮਹਾਨ ਨਿਯਮ ਅਤੇ ਸਵੈ ਮੁਰੰਮਤ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ।

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਧਰਤੀ 3000 ਮੀਟਰ ਮੋਟੀ ਤੱਕ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਚਟਾਨਾਂ ਅਤੇ ਹਵਾ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਹਨ, ਅਤੇ ਚਟਾਨਾਂ ਮੌਸਮ ਦੁਆਰਾ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ।ਹਾਲਾਂਕਿ, ਧਰਤੀ ਦੀ ਗਤੀਵਿਧੀ ਅਜੇ ਵੀ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਫਟਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਨੂੰ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਛੱਡਦੀ ਹੈ।ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗਣਨਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਬਰਫ਼ ਘੁਲ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਦੀ ਗਾੜ੍ਹਾਪਣ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਗਾੜ੍ਹਾਪਣ ਤੋਂ ਲਗਭਗ 350 ਗੁਣਾ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਪੂਰੇ ਵਾਯੂਮੰਡਲ (ਹੁਣ 0.03%) ਦੇ 13% ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਵਾਧੇ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਬਹੁਤ ਹੌਲੀ ਹੈ।ਧਰਤੀ ਦੇ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਅਤੇ ਮੀਥੇਨ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 30 ਮਿਲੀਅਨ ਸਾਲ ਲੱਗ ਗਏ, ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਗ੍ਰੀਨਹਾਉਸ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ।ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਪਿਘਲਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ, ਅਤੇ ਭੂਮੱਧ ਰੇਖਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ ਨੇ ਬਰਫ਼ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਜ਼ਮੀਨ ਬਰਫ਼ ਨਾਲੋਂ ਗੂੜ੍ਹੀ ਰੰਗ ਦੀ ਸੀ, ਵਧੇਰੇ ਸੂਰਜੀ ਤਾਪ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਫੀਡਬੈਕ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਧਰਤੀ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਹੋਰ ਵਧਿਆ, ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਹੋਰ ਘਟ ਗਏ, ਘੱਟ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਵਧੇਰੇ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਨਾ ਜੰਮਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ... ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ!

ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ, ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਇਸ ਦੌਰਾਨ ਧਰਤੀ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ, ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, 'ਇਸ ਚੱਕਰ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਧਰਤੀ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜੰਮਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ.ਇਹ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਕਿਵੇਂ ਪਿਘਲ ਗਿਆ?'?ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਦਾ ਮਹਾਨ ਨਿਯਮ ਅਤੇ ਸਵੈ ਮੁਰੰਮਤ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ।

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਧਰਤੀ 3000 ਮੀਟਰ ਮੋਟੀ ਤੱਕ ਬਰਫ਼ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ, ਚਟਾਨਾਂ ਅਤੇ ਹਵਾ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗ ਹਨ, ਅਤੇ ਚਟਾਨਾਂ ਮੌਸਮ ਦੁਆਰਾ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੀਆਂ।ਹਾਲਾਂਕਿ, ਧਰਤੀ ਦੀ ਗਤੀਵਿਧੀ ਅਜੇ ਵੀ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਫਟਣ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਨੂੰ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਛੱਡਦੀ ਹੈ।ਵਿਗਿਆਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗਣਨਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਜੇਕਰ ਅਸੀਂ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਸਨੋਬਾਲ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਬਰਫ਼ ਘੁਲ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਦੀ ਗਾੜ੍ਹਾਪਣ ਧਰਤੀ 'ਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਗਾੜ੍ਹਾਪਣ ਤੋਂ ਲਗਭਗ 350 ਗੁਣਾ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਪੂਰੇ ਵਾਯੂਮੰਡਲ (ਹੁਣ 0.03%) ਦੇ 13% ਤੋਂ ਵੱਧ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਹ ਵਾਧੇ ਦੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਬਹੁਤ ਹੌਲੀ ਹੈ।ਧਰਤੀ ਦੇ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਕਾਫ਼ੀ ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ ਅਤੇ ਮੀਥੇਨ ਨੂੰ ਇਕੱਠਾ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 30 ਮਿਲੀਅਨ ਸਾਲ ਲੱਗ ਗਏ, ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ​​ਗ੍ਰੀਨਹਾਉਸ ਪ੍ਰਭਾਵ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ।ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਪਿਘਲਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ, ਅਤੇ ਭੂਮੱਧ ਰੇਖਾ ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ ਨੇ ਬਰਫ਼ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਜ਼ਮੀਨ ਬਰਫ਼ ਨਾਲੋਂ ਗੂੜ੍ਹੀ ਰੰਗ ਦੀ ਸੀ, ਵਧੇਰੇ ਸੂਰਜੀ ਤਾਪ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਕਾਰਾਤਮਕ ਫੀਡਬੈਕ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੀ ਸੀ।ਧਰਤੀ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਹੋਰ ਵਧਿਆ, ਗਲੇਸ਼ੀਅਰ ਹੋਰ ਘਟ ਗਏ, ਘੱਟ ਸੂਰਜ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਤੀਬਿੰਬਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਅਤੇ ਵਧੇਰੇ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦਾ ਪਰਦਾਫਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਵਧੇਰੇ ਗਰਮੀ ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਨਾ ਜੰਮਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਦੀਆਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ... ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਮੁੜ ਮੁੜ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ!

ਕੁਦਰਤੀ ਨਿਯਮਾਂ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਦੀ ਗੁੰਝਲਤਾ ਸਾਡੀ ਮਨੁੱਖੀ ਸਮਝ ਅਤੇ ਕਲਪਨਾ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਹੈ।ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ CO2 ਗਾੜ੍ਹਾਪਣ ਵਿੱਚ ਵਾਧਾ ਗਲੋਬਲ ਵਾਰਮਿੰਗ ਵੱਲ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉੱਚ ਤਾਪਮਾਨ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੇ ਰਸਾਇਣਕ ਮੌਸਮ ਨੂੰ ਵਧਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਤੋਂ ਲੀਨ CO2 ਦੀ ਮਾਤਰਾ ਵੀ ਵਧਦੀ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਦੇ CO2 ਦੇ ਤੇਜ਼ ਵਾਧੇ ਨੂੰ ਦਬਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਗਲੋਬਲ ਕੂਲਿੰਗ ਵੱਲ ਅਗਵਾਈ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਇੱਕ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਫੀਡਬੈਕ ਵਿਧੀ ਬਣਾਉਂਦਾ ਹੈ।ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਜਦੋਂ ਧਰਤੀ ਦਾ ਤਾਪਮਾਨ ਘੱਟ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਰਸਾਇਣਕ ਮੌਸਮ ਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਵੀ ਹੇਠਲੇ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਅਤੇ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਦੇ CO2 ਨੂੰ ਜਜ਼ਬ ਕਰਨ ਦਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਬਹੁਤ ਸੀਮਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਦੀਆਂ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਅਤੇ ਚੱਟਾਨਾਂ ਦੇ ਰੂਪਾਂਤਰਣ ਦੁਆਰਾ ਨਿਕਲਣ ਵਾਲਾ CO2 ਇਕੱਠਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਧਰਤੀ ਦੇ ਤਪਸ਼ ਵੱਲ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਧਰਤੀ ਦੇ ਤਾਪਮਾਨ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਹੋਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਤਬਦੀਲੀ, ਜੋ ਅਕਸਰ ਅਰਬਾਂ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮਾਪੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਅਜਿਹੀ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਮਨੁੱਖ ਕਾਬੂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ।ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਸਾਧਾਰਨ ਮੈਂਬਰਾਂ ਵਜੋਂ, ਸਾਨੂੰ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਜਾਂ ਨਸ਼ਟ ਕਰਨ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਣਾ ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।ਵਾਤਾਵਰਣ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਹਰ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਵਿਨਾਸ਼ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਾਂਗੇ।